Dziś, po raz drugi odwiedzamy Muzeum Sztuki Nowoczesnej
Sam gmach ciągle nas zaskakuje - szczególnie w środku jego przestrzenie są ciekawe, otwarte, łatwo dostępne i przystępne. Mamy poczucie, że tu "rządzi" światło i coraz to nowe, zaskakujące widoki z kolejnych wielkich okien. Bierzemy słuchawki, krzesełka i wyruszamy!
Z doświadczenia wiemy, że sztukę współczesną najlepiej oglądać z przewodnikiem ... więc rezerwujemy czas Pana Bernarda, który oprowadzał nas wiosną.
Tym razem oglądamy "Wystawę niestałą" - pierwszą jaką Muzeum przygotowało po otwarciu. Dwie części wystawy stanowią autorskie interpretacje kolekcji. Dotyczą tego samego okresu historycznego, pomiędzy latami pięćdziesiątymi XX wieku a współczesnością, używają jednak innych punktów odniesienia: zaangażowania i pożądania.
Zaczynamy od od części Tworzywa sztuczne: ciała, towary, fetysze od zimnej wojny po współczesność, która składa się z dzieł uosabiających konsumpcyjne pragnienia, będące wynikiem fascynacji popkulturą, reklamą i mediami masowymi, stworzone od czasów zimnej wojny aż po współczesność. Dużo czasu poświęcamy tu między innymi dziełom takich artystów jak:
- Magdalena Abakanowicz i jej ogromne dzieło - tkanina - rzeźba Kompozycja monumentalna,
- Alina Szapocznikow i jej rzeźby bardzo "cielesne"
- Natalia LL - video Sztuka konsumpcyjna, bardzo dla nas trudny obraz i bez objaśnień Pana Bernarda nie chcielibyśmy dłużej przy nim zatrzymywać;
- Zbigniew Libera - klocki Lego, z których można zbudować obóz koncentracyjny, praca z 1996 roku - kolejne kontrowersyjne dzieło potrzebujące wielu wyjaśnień i różnie interpretowane;
- Sandra Muijnga - i jej Znikanie - wielki odfruwający namiot.
Sztandar. Zaangażowanie, realizm i sztuka polityczna, zgromadzone tu dzieła związane są z zaangażowaniem politycznym i z wiarą w sprawczą rolę sztuki. W tej części wystawy triumfuje figura człowieka, publicystyczne treści, wiara w uniwersalny język sztuki, który ma przemawiać do wszystkich, bez uciekania w żargon. Pan Bernard opowiada nam więcej m. in. o:
- Aliny Szapocznikow Przyjaźń z 1954 roku - wielkim monumencie - figurze robotników z obciętymi rękami;
- Wojciecha Fangora i jego obrazie z odwróconym Pałacem Kultury z 1953 roku;
- Sanji Iveković - Niewidzialne kobiety Solidarności
Po oprowadzaniu chodzimy już samodzielnie przyglądając się dokładniej tym i innym obiektom. Jesteśmy zadowoleni z tej wizyty, choć sztuka współczesna jest dla nas duuuuużym wyzwaniem!
Wrócimy tu na kolejne wystawy! Pan Bernard serdecznie zaprasza! Dzięki!
